فردا روز اول سال 96 ه! امسال و سال های پی در پی تا به حال برای من هیچ فرقی نداشته است. راستش صدها باره که بهم ثابت شده آدم بدبختی هستم و خواهم بود و میدونم شادی توی زندگی من فقط چیزی مثل نزدیک شدن صدای رعدی است و امید به روشنا. در واقع ادمهایی مثل من فقط از تخیلاتشونه که گاهی احساس شادی و خوشی کرده اند. واقعی ترین اتفاقات هم آنقدر زودگذر و همراه با تلخی هستن که جای چیزی نمی گذاره. شاید ما مهارت لازم رو برای زندگی کردن نداریم اما در عین وجود دستاوردهایی آدم هایی مثل من به وضوح بدبخت هستند و خواهند بود. به خصوص اگر در کودکی و جوانی هم بگردی همه چیز را تصدیق میکنی. حتی دو یا سه سالگیم هم این نشانه ها وجود دارن. پیش تر ها سعی می کردم به خودم آسیب بزنم و ازش لذت ببرم. حالا دیگه سنی ازم گذشته و عاقل شدم اونقدر که بدونم هیچ فایده ای نداره...
راستش آدمایی مثل ما اگرچه سال ها در سکوت و تاریکی نشسته ایم و کسی نمی داند اما ظرفیت بزرگی داریم. کسی نمی داند که شاید ادم هایی مثل ما را تتها نگذاشتن درست تر باشد. واقعا زدن این حرف ها رقت انگیز است اما ما موجودات بدبختی هستیم.
برچسب : نویسنده : ijameazargane بازدید : 26