نامه‌ای به سابیا(۲)

سابیا قبل‌تر ها گاهاً این حس، حس عشق بود که سراغم می‌آمد. همین که تمام تنم داغ می‌شود قلبم تا سر حد مرگ تند می‌زند و رو به ایستادن می‌رود و سرم احساس گیجی می‌کند. حالا اما این حس مرگ است. درست با همین مشخصات به سراغم می‌آید. وقتی که نمی‌توانم نفس بکشم، وقتی که افقم زیادی تاریک و است و از خودم منزجر هستم این حس به سراغم می‌آید. تنم از حس مرگ داغ می‌شود. سابیا میدانی که نمی‌شود مرگ و عشق را آشتی داد و باز هم زنده ماند. منکه موجودی خوابگرد و بی تفاوت شده‌ام. البته بی تفاوت برای دیگران ورنه خودم روزها و علاوه شب ها زجر می‌کشم. اما ین حس لعنتی جسمیست. دارم از بین میروم. تقریبا به حد زنده ماندن غذا میخورم. مدام درگیرم. مدام متنفر. آنهم از خودم