یادداشت 6

زمان همچنان با سرعت تمام میگذره. میگذره و از ما و رویاها و عقایدمون هم عبور می کنه. هیچ اصلی باقی نمی مونه که بهش رجوع کنی. زمان آدمها رو واقعا تغییر میده. برای ثبت در خاطرات می نویسم که یک سال دیگه گذشت. هنوز ترس ها و دغدغه ها و ناراحتی هایی وجود دارن. تازه بعضی شون یه طوری “وجود“ دارن که انگار از ده بیست سال پیش تا حالا اتفاقی نیفتاده. ولی واقعیت اینه زمان زیادی گذشته. خیلی هم زیاد و اونقدر تجربه ها زیادن که بینشون گم شدیم، واقعا. این روزای آخر سالی دوستای مهم و خوبمو دیدم. الا ع که امروز میگفت میخواد منو ببینه، خیلی هم مصمم بود اما کار مهمی یه دفعه براش پیش اومد که نشد. وسطای روز یه کم بغض کرده بودم، بدجوری دلمو صابون زده بودم. با اینحال الان خوشحالم. انقدر خوب حرف زد بعدش که ناراحتیش تو دلم نمونه. اخه می شه فهمید ادما واقعا دارن بهت توجه می کنن یا نه. البته من اینو می دونم که به دلخوشی های کوچیکم نباید دل ببندم. اخر سالی قول داد سال دیگه جبران کنه. نباید اینطوری باشه اما رو قولش حساب کردم. به هر حال بین زمین و هوام مثل همیشه و هیچ جای پایی هم نیست اما گاهی خوشم، تو همین بدبختی. 

با یه دوست عزیز حرف زدم. آدمی خیلی مهم که واقعا امیدوارم سال خوبی رو داشته باشه. اگرچه امید داشتن سخت شده باشه. 

م همچنان مهم ترین دوست زندگیمه. حالا دیگه خیلی سال گذشته. انقدری گذشته که ارتباطم باهاش پیچیده هم شد. اما همچنان از بودنش خیلی خیلی احساس آرامش می کنم. 

خواهرم حالا داره تبدیل به یه همدم میشه. امیدوارم خوش باشه. 

توی محیط کارم یه نفر هست که واقعا برام ارزش داره. م.ا امیدوارم با همسر عزیزش زندگی خوبی داشته باشه. هیچی مهم تر از شادی آدمهای عمیق و خوب نیست.

پدر و مادرم که واقعا بهشون وابسته هستم. واقعا باهاشون آرومم، امیدوارم که شاد و سالم باشن.

ع براش آرزوی زیادی دارم و آرزوهام شدیدا خودخواهانه است!

....سال 95 درداش بیشتر از شادی هاش بود، تنهاییش بیشتر از با هم بودن ها؛ واقعا تنها میشدم اما لحظه های خوبی هم داشت که شاخص ترینش دهم دی ماه  بود. خاطره ای که مشابهش قبلا وجود نداشت و حتما به حاطر میسپرمش. به عنوان یه گنج ارزشمند.

تمام 

+ نوشته شده در  دوشنبه سی ام اسفند ۱۳۹۵ساعت 2:1  توسط م. و  |