یادداشت 3

می دونی ؟! بین فیلم ها و زندگی ها و کتاب ها یا داستان های واقعی از آدم های واقعی و صفحات حوادث  و انواع و اقسام منبع و مرجع که می گردم، می بینم غم و اندوه زندگی من به تراژی شبیه نیست. یک داستان تلخ هم نیست. اصلا داستان نیست. در واقع اصلا چیزی نیست. تهی و خالی به تمام معناست.  زخم ها و اتفاقات بد و حوادث و فجایع حتی جاشون در زندگی من خالیه. البته خوبه اما مهم اینجاست که داستان زندگی من هیچ چیز ویژه ای درون خودش نداره. استرس میگیرم، غمگین می شم، پشیمان میشم، آشفته میشم بدون اینکه در تمام شبانه روز و روزهای متمادی کوچکترین اتفاقی رخ داده باشه. البته خب منظورم این نیست که مثلا کار نمی کنم، فعالیت نمی کنم. ماهیچه هام تکون می خورن اما این هیچ بزرگ....

بگذریم

بعدا نوشت:

-(3:00)من معتقدم مسبب هم نگیم یکی از مولفه های اثرگذار افسردگی، آشفتگی و پریشانی انسان امروز، نظام سرمایه داری و رقابت تمام و کمال برمبنای سوده. الان خیلی دیروقته اما فردا حتما در موردش می نویسم.  

+ نوشته شده در  یکشنبه پانزدهم اسفند ۱۳۹۵ساعت 19:48  توسط م. و  |